در صورتی که بازار مقداری از حالت انحصاری خارج شود و با افزایش تعداد تولیدکننده‌ها و تولید تنوع در عرضه و تقاضای بازار ایجاد شود، قاعدتا نیاز است تا روند آزادانه‌تری در انجام معاملات ایجاد شود. اما به طور کلی اگر دولت دست از نرخ گذاری دستوری در حوزه سنگ آهن و فولاد بردارد قطعا با تنوع و حجم تولیدی که در شرایط فعلی وجود دارد بازار جذاب‌تری ایجاد می‌شود.
با عرضه این محصولات در بورس، تنوع بیشتری در مشتریان ایجاد می‌شود به این معنا که از انحصار چند مشتری مشخص خارج شده و عرضه و تقاضا به شکلی بهتر و شفاف‌تر انجام می‌گیرد؛ زمانی که معاملات خارج از بورس انجام گیرد به خصوص در رابطه با کالایی که انحصاری باشد مشکل ایجاد می‌شود، در گذشته کالای تولید داخلی ما به اندازه مصرف نبود و ما ناچار به انجام واردات بودیم و به دلیل اینکه تولید کالای داخلی محدود بود اساسا انحصار ایجاد شده بود و افراد خاصی همیشه خریدار این کالای خاص بودند؛ پس از عرضه به بورس کالا انتظار می‌رفت به دلیل روند شفاف انجام معاملات و ایجاد رابطه میان تولیدکنندگان با خریداران کالا وضعیت مناسب‌تری در بازار به وجود آید، اما در حال حاضر با توجه به اینکه میزان تولید افزایش پیدا کرده و ما حتی صادرات این محصولات را انجام می‌دهیم دیگر نیازی به عرضه در بورس نداریم.
در واقع من بر این باورم که عرضه یا عدم عرضه کالا در بورس نباید بر مبنای یک اجبار انجام بگیرد این مساله باید تبدیل به انتخابی شود که تولیدکننده خود تصمیم گیرنده آن باشد. اگر صادرات بتواند مانند دوران پیش از تحریم استمرار داشته باشد قطعا خروج از بورس عملکرد مثبتی خواهد بود ولی اگر صادرات محدودتر شود، حضور یا عدم حضور آنها در بورس تفاوت چندانی ایجاد نمی‌کند چرا که این به معنای عرضه بیشتر در برابر تقاضای کمتر است. بهترین راه حلی که می‌توان به کار گرفت این است که فرمولی ایجاد شود تا میزان عرضه و تقاضا با میزان تولید و صادرات همخوانی داشته باشد و در این صورت است که بازار به تعادل دست می‌یابد.
مرتضی علی اکبری معاون مالی و اقتصادی شرکت سرمایه گذاری معادن و فلزات کشور