این بخش اگرچه دارای مواد فساد پذیر نیست اما بخشی از تولیدات معدنی و تامین‌کننده‌های کوتاه‌مدت، هر روز باید به بازار مصرف برسد وگرنه بخش‌های پایین‌دستی خود را دچار مشکل می‌کند و حالا اعتصاب کامیون‌داران، این بخش را دچار مشکلات جدی کرده است، به ‌ویژه برای آن دسته از کارخانه‌های تولیدکننده مواد معدنی که باید محصولات خود را که شامل سیمان، گچ، شن و ماسه است، روزانه از محیط کارخانه بیرون ببرند و خارج کنند. کارخانه‌های فولادی نیز تعهداتی دارند که باید به آن عمل کنند و بار خود را به موقع به‌دست مصرف‌کننده برسانند. این کارخانه‌ها هم مشکلات زیادی دارند، با این حال به خواسته و اعتراض کامیون‌داران احترام می‌گذاریم و با اینکه با افزایش ۲۰ درصدی هزینه حمل‌ونقل موافقیم، منتظریم آنها نیز مشکلات خود را از کانال‌های قانونی حل کرده و این وضعیت را مدیریت کنند.
ما معتقدیم نباید فشار بیشتری به این قشر زحمتکش وارد کنیم تا نتیجه معقولی گرفته شود و آثار منفی آن، دامنگیر این صنف و معادن و صنایع معدنی به عنوان یکی از مهم‌ترین بخش‌هایی که به شبکه حمل‌ونقل جاده‌ای وابسته هستند، نشود. البته طولانی شدن زمان این اعتصاب آثار منفی بیشتری بر بخش معدن و صنایع معدنی می‌گذارد. معادن، باید خوراک کارخانه‌ها را از مسیرهای جاده‌ای برسانند یا به بنادر حمل کنند، به‌ویژه برای بارهای صادراتی که کشتی رزرو شده است و بر اساس برنامه زمان‌بندی شده باید حرکت کند، طولانی شدن اعتصاب کامیون‌داران، این بخش‌‌ها را دچار مشکل می‌کند. در حقیقت بخشی از زنجیره تولید در معادن، شبکه حمل‌ونقل است و ۳۰ تا ۴۰ درصد هزینه تمام شده محصولات معدنی هزینه کرایه حمل است. افزایش نرخ حمل‌ونقل جاده‌ای باز هم نرخ تمام شده را افزایش می‌دهد و در نهایت مصرف‌کننده نهایی ناچار است با نرخ بالاتری مواد مورد نیاز مانند آهن، سیمان، گچ، کاشی و سرامیک را تهیه کند.

محمدرضا بهرامن